Si Bitoy sa "Larawan"

Nasa third year hayskul pa lang ako nang napanood ko ang dulang "Larawan," na pinalabas sa ngayon ay dilapidated nang Little Theater sa UP Visayas sa Molo, Iloilo City. Ito yata ang pinakaunang professionally produced play na napanood ko. Ang opening scene nito ay ang monolog ni Bitoy Camacho na siyang pinakaintroduksyon ng dula.

Pagkatapos kong napanood iyon ay sinabi ko sa sarili kong gusto ko ring mag-artista sa entablado. Dito yata nagsimula ang pagkagulo ng isip ko kung anong karera ang gusto ko at anong kurso ang kunin ko sa kolehiyo. Ilang beses kong binasa ang iskrip ng larawan, at read aloud ko ang mga linya ni Bitoy. Well, for some time, naging artista ako sa mangilan-ngilang dula, pero never bilang si Bitoy. Ngayon 42 na ako.

Kagabi ko lang nakilala iyong Bitoy Camacho na pumukaw ng aking pag-ibig sa entablado. Si Dennis Marasigan pala iyon. Kung hindi pa kami nag-chikahan ni Dennis pagkatapos ng nakakapagod na 2-day workshop sa Orchid Gardens, hindi ko pa nalaman.

Napag-usapan tuloy namin ni Dennis ang Antique ayon sa naalala niya noong 1983. Nagside-trip sila sa Antique noon, bago ang palabas ng "Larawan" sa Iloilo. Si Behn Cervantes, na siyang direktor ay konsultant ng dulang "Hantik-i" ni Bernie Salcedo. Cast ako sa dulang iyon. Isa sa mga direktor si Susan Macabuag, na kaibigan ni Behn Cervantes. Kaya nainvolve si Behn sa produksiyong iyon. Kaya nagside-trip ang cast ng "Larawan" sa Antique, at nag-judge ng beauty contest sina Susan Valdes, Barbara Perez, Rez Cortes, atbp.

Sabi ni Dennis, napakalayo ng nilakbay nila mula Iloilo noon. Lubak-lubak ang daan. May stop over pa daw sa bundok, bago ang pagbaba sa mga bayan ng Antique. Well, two hours na lang ngayon ang biyahe, aspaltado na ang daan except sa mga nasira ng bagyo; baka sa Tiolas ang stop-over. May scenic view ito ng dagat.

Binirayan Festival noon, at say ni Dennis first time daw siyang nakakita ng street-dancing. Baka ang sinasabi niya ay Ati-ati, dahil may kumpetisyon noon ng ati-ati. Doon daw sila pinatulog sa ospital, na nakapagtataka dahil kokonti ang tao doon. Baka sa payward sila pinatulog. Ang karamihan sa charity ward. Ang mga may pera sa Antique sa Iloilo nagpapagamot. Pero kakaibang strategy ito ng hosting guests for Binirayan. Ganito pala noon. Kasi nga wala pang mga hotel sa Antique noon. May Rizalitos Hotel, pero baka nagtipid lang talaga si Gov. Ike Zaldivar noon. Ngayon, malaki ang ginagastos ng Binirayan Foundation para sa mga VIP tuwing Binirayan. Bakit nga pala hindi gawin muli ito. Province naman ang may-ari ng ospital, bakit hindi gamitin ang mga bakanteng private rooms para sa ibang guests? Suggest ko nga.

Ang mga stars naman daw ay pinatulog sa Binirayan Guest House. May swimming pool sa likod nito, at one time daw na nagsuswiming sila, nagulat na lang sila sa dami ng nagsulputang mga taong nanonood sa kanila. Bigla daw naconscious si Susan Valdez na nakaswim suit at nagsa-sunbathing. Naglaro daw sila ng kuning-kuning na water hockey at di nagtagal may mga fans na silang nag-cheer at napalakpakan.

May pinuntahan daw silang party sa Hamtic, by the beach. It turned out reunion party ng mga Pacificador iyon. At ang feeling naman nila, dahil family affair at outsider sila, para silang mga circus animals na dinala doon for show and for free lunch. hahaha. Ganyan talaga ang strategy para makatipid. Ibig sabihin, in good terms pa ang mga Zaldivar at mga Pacificador noon. Governor si Ike Zaldivar, assemblyman si Turing Pacificador at nasa iisang partidong KBL lang sila. Nung 1984, nagbago ang lahat ng ito, dahil sa Pangpang massacre. Namatay ang mga paryente ni Zaldivar, suspek naman nito si Pacificador. Kaya may alam din si Dennis sa politika sa Antique.

Kinse anyos pa lang ako noon nang napanood ko si Dennis Marasigan sa dulang "Larawan." Kaya kami nakapanood dahil treat iyon sa amin ni Gov. Ike Zaldivar pagkatapos ng pagtatanghal ng "Hantik-i" sa Binirayan. Nagsponsor din siguro siya dun, bilang kapalit ng pagpunta ng mga artista sa Binirayan Festival. Star-studded pala ang Binirayan 1983.

Walang wala sa "Walang Kawala"

Nang pinanood ko ang "Walang Kawala" sa Robinson's Ermita noong November 20, sasampu lang kaming bakla sa loob ng sinehan. Bakit kaya ganung isang mega treat sa mga bading ito. Imagine Polo Ravales at Joseph Bitangcol na naglalaplapan, hindi lamang sa isang eksena, kundi mga tatlo o apat pa. Hanggang sa katapusan, kahit in the throes of death na si Polo, sabay sabing "mahal na mahal kita" kay Joseph, ay may kissing scene pa. Sinong bakla ang hindi mag-eenjoy dito?

May frontal nudity pa ang aktor na gumanap na macho dancer na kaibigan ni Waldo (Joseph Bitangcol). Baka ito na nga ang longest frontal nudity sa history ng gay films na napalabas sa sinehan dito sa Pinas. (Somebody make a study.)

Indie daw itong pelikula ni Joel Lamangan, pero mainstream na mainstream ang finish nito. Walang bago o experimental dito. Hindi naman bago ang pelikulang may temang bakla o may hubaran di ba? Ano na ba ang working definition ng indie film? Anyway indie or not, mag-eenjoy pa rin ang bakla sa pelikulang ito.

Love story ito nina Joaquin (Polo Ravales), isang mangingisda, at Waldo na isang high school graduate. Saan may mangingisdang sing gwapo ni Polo? Pupuntahan ko. Ang asawa niya'y dalawang taong nagtrabaho sa Dubai. Nagkadebelopan sila ng kapitbahay na bagets. Mukhang si Waldo ang dead na dead kay Joaquin. Di ba naman lahat tayo'y nag-ilusyong may gwapong binatilyong magkagusto sa atin? Syempre tigang na tigang ang asawa ni Joaquin nang umuwi galing Dubai; titigasan naman ang mga heterong lalaki sa mga eksenang kangkangan dito. Mukhang may gustong lamangan si Lamangan sa paggawa ng mga eksenang ito? Scorpio Nights ba ang naiisip niya? Kaya lang wala nang bago dito. Bongga't kaka-L din ang eksenang kangkangan sa opening scene ng Lalaki sa Parola, I recall, at mas lyrical iyon.

Nang nalaman ni Waldo na nabuntis ang asawa ni Joaquin, naimbyerna siya kaya naglayas. At dito nagsimula ang paghahanap ni Joaquin sa kanyang trulab. Metapora din ito sa kanyang paghahanap ng sarili at pagtanggap ng kanyang sekswalidad. Ang problema, talagang napariwara si Waldo at napunta sa mga kamay ng salbaheng pulis na si Rufo (Emilio Garcia). Kapangalan pa niya ang ex kong may pagkasalbahe nga't nambubugbog pa. Teka, alam ba ni Joel ang kwento ng buhay ko?

Anyway, ipinaglaban nina Joaquin at Waldo ang kanilang pagmamahalan, nakatakas nga sila sa tulong ng traidor na si Beng (Jean Garcia), ang battered wife ni Rufo na sadyang piniling magiging alila ng kasamaan ng asawa. Siya yata ang embodiment ng baklang masokista. In the end, nabaril ni Rufo si Joaquin, nakatakas wi Waldo na siyang nagsumbong ng child-trafficking operations ng sadistang silahis na pulis.

Para magkaroon ng layers at texture ng mga pangyayari sa ating lipunan itong halos imposibleng kwento ng dalawang napakagwapong batang bading, ipinasok ni Lamangan ang mga reportage tungkol sa mga nawawalang tao dahil sa political harrassment na mas nakakatakot kung tawaging desaparecidos. Mukhang hang-over pa ito ni Lamangan sa kangyang pagiging aktor at direktor sa Peta. At para may relevance pa, ay pinilit pa ang isyu ng child-trafficking. May suspetsa akong feeling talaga ni Joel Lamangan ay siya na ang pumalit kay Lino Brocka.

Litaw na litaw din ang mga artifice ng direktor/scriptwriter. Halimbawa, para magkaroon ng lyrical ek-ek ang pelikula, hobby daw ng asawa ni Rufo ang pag-aalaga ng mga isda sa akwaryum. Ito pala ang objective correlative kuning sa mga batang kinikidnap ni Rufo at ibinibenta sa Intsik ng 25T kada ulo. Dahil nga naman gasgas na ang mga ibong kinukulong sa hawla, isda naman ngayon. Pero keri na rin. Metaporikal nga.

Sina Joaquin at Waldo bilang mga bakla ay biktima ng mga mapang-aping institusyon ng lipunan, halimbawa ng batas, kustombre at tradisyon, at ng realidad ng kahirapan. Biktima din sila ng kapwang naapi pero ayaw labanan ang umaapi sa kanila, katulad ng mga baklang tinatanggap na lang na sila'y pagtawanan, gawing gatasan, o alipin ng kanilang lalaki, at walang balak na labanan ito (symbolized by the Beng character).

Mas gusto ko naman ang paggamit ng basketbol bilang metapor kay Waldo. Ganito; ang eksena: kinakabayo ng asawa niyang napakalibog si Joaquin pero walang gana ang lola mo dahil nga iniisip ang naglayas na si Waldo.

Asawa: May problema ba? Wala ka yatang gana.... (to that effect)
Joaquin: (Hindi magsasalita. Camera cuts to Waldo's orang basketball sa sofa.)

Cut to: Morning the next day, galit na galit ang girl dahil nalamang malangsa ang jowa. Like a woman scorned pinalayas niya (na lalayas naman talaga dahil hahanapin si Waldo). Pagbalik niya sa loob ng bahay, nakita ang basketbol. Kinuha ito at tinapon sa dingding. Tinamaan ang kanilang wedding picture; basag ang picture frame. O diva!

Kakael din ang eksenang nakahiga ang lasing na si Waldo, nakabrips lang. Hinipo-hipo ng nagnanasang si Paolo Rivero (ang gumanap ng bading na nag-take home sa bagets from the gay bar) ang notes nito. Utog na utog po ako dun! Ilang seconds yun, at makikitang humuhulma ang notes ni Joseph Bitangcol. (Balita daw sa pagka Dakota Harrison niya! Naospital daw ang isang teen star na kakangs niya?). Mapapanood din ang buong dance number ng mga macho dancer sa gay bar, at ang finale ay nakadipang si Tolits, labas ang bird, na kahit hindi pa matigas ay mahaba na.

Kaya alam ko na kung bakit kokonti ang mga vaklang nanonood sa sinehan. Am sure binabantayan ang DVD nito at panonorin in the confines of their bedroom, dahil mas siguradong mag-eenjoy sila. Am sure kikita sa DVD sales ang nag-iindie-indihang pelikulang ito.

Love is death is love

Hindi pala simpleng love story na pa-cute itong "My Only U" ng Star Cinema, starring Toni Gonzaga at Vhong Navarro. Well, pa-cute pa rin siya, pero may redeeming value naman. Kasi kakaiba. Kasi, imbes na about love ito, about death pala.

At iyon lang ang bago dito. Karamihan sa pelikulang Pinoy na love story ay happy ending. Kasi naman, dapat maging masaya tayo. Kung kamatayan naman sa ending, yung tipong tragedy, tipong "Hihintayin kita sa langit...." na tipong "Wuthering Heights." E kasi naman adaptation nga pala iyun. Ano ba? Have I seen enough of Pinoy movies to say this?

Well, going back kay mareng Toni at pareng Vhong.... Or kay Manding Cathy Garcia Molina na director nila (kasi nga director's hand talaga ang makikita natin dito, si Toni at Vhong nagpa-cute lang talaga), ang bago sa ginawa nila ay to treat the subject of death in a light, although not necessarily flippant manner. Hindi common sa ating mga Pinoy ito, diva? Kasi pag death na iiyak na lahat, gurahab na si Vangie Labalan, dadapa pa sa kabaong, with super tears, etc. May iyakan din sina Toni at Vhong, pero lalo silang nagiging maganda at gwapo dito.

Ganito kasi ang storya: May taning na daw ang buhay ni iyay Toni. In-love naman si Vhong sa kanya, kaya gagawin niya ang lahat para lumigaya si Toni habang nasa mundong ibabaw pa. Kung pwede pang i-delay ang appointment kay Kamatayan, gagawin niya. It turns out false alarm itetch kasi maling lab results ang naibigay ng lab (siguro mas maganda ang pelikulang tungkol sa mga pabayang laboratory at hospital). Ang trulili pala si Vhong ang dying. Nang malaman ni Toni, nagpakasal na sila para masaya. On the way to their honeymoon, nadisgrasya sila. So magkasama na sila ever after sa kabilang buhay. Morbid, diva?

Pero hindi. Kakatuwa siya. Hindi mo pag-iisipang malungkot ang mamatayan ng minamahal. Baka nga maging uso pa ang lovers na magpapakamatay to prove that their love is till death together forever. To see death in this way, fresh yun in the context of Pinoy cinema, of course. Marealize natin, na kung mahal natin ang isang tao, dapat tanggapin natin na hindi forever ito, dahil sooner or later, mahihiwalay din tayo sa kanya or sa kanila kung marami tayong mahal. Kaya ang importante talaga ay magmahalan habang buhay pa kayo pareho. Paligayahin mo ang love mo, kasi pag tsugi na ang isa sa inyo, iba na iyon. At hindi tayo matatakot na mawala ang taong mahal natin, kasi minahal na nga natin, walang nasayang na sandali. Pero kung gusto mo talagang kasama pa rin siya, mamatay ka na rin. May pagka-existentialist ang worldview nito. Huwag na lang nating pag-usapan ang existensialism. Di ko keri ngayon.

Kwelang-kwela ang mga eksena dito, pero para sa akin halos "conceit" na ng direktor ang paggawa nito. Marami kasing pinaglalaruan lang talaga for its own sake kasi kwela. Halimbawa, ang eksenang naglalaro ng taguan-pung ang buong neighborhood pagdating ni Vhong. Masaya yun, pero kebs? Oo, kunwari mis en scene yun sa condition ng mag-irog, at sinusuport ang ideyang tatay ni Toni (Dennis Padilla) na bulag pa ang "nakakita" ng pagmamahal ni Vhong kay Toni, pero ang buong neighborhood ba naman nagtataguan sa oras na dapat nagtatrabaho ang mga tao para may kita sila, noh!. Iyung ideya na si Benjie Paras ay multong sinugo para sunduin si Toni/Vhong ay ilang beses nang ginawa ng Hollywood (sa Brad Pitt movie ba?). Kwela din ito. Iyung eksenang nagmumuni-muni si Vhong throughout the seasons was witty, pero homage kaya sa Crouching Tiger ek-ek vang yun, o sa Kill Bill? Lalo na yung snow effect. Kung sa bagay kahit poster pa lang na sinampay sina Vhong at Toni mukhang fresh idea, pero naalala ko ang isang painting ni Frida Kahlo na ganito. Wala namang kinalaman ito sa pelikula. Magandang poster lang talaga. Suspetsa ko din na may pinagkunan ang ending nito. Maganda lang ang last scene dahil Pinoy na Pinoy: puting jeepney ang sumundo sa mga kaluluwa.

Bilang pelikulang Pinoy, siyempre kailangan kumpletos rekados para sa masang mag-eenjoy nito. Sina Kitkat at Empoy ay magbabatokan palagi habang nagpapalitan ng punchline, katulad ng ginagawa ni Pogo at Togo, or Dolphy at Panchito. Si Arlene Mulach ang pumalit kay Ike Lozada. At si Janus del Prado bilang Nyork ang ngongo na katawa-tawa. Mga sidekick lang sila, kasama ng buong cast na nakatira sa compound na kasali sa mga production numbers.

Kaenjoy-enjoy naman talaga ang pelikulang ito. Naiyak ako sa discovery ni Toni. Pag naiyak ako sa isang pelikula, alam kong maganda ito. Pero 3 stars lang ito.

D'end na ang "Iisa pa lamang"

So kaka naman kasi kung kelan pa last week na ng melodramang "Iisa pa lamang" ng ABS-CBN, na swak na swak talaga sa lifestory ko (char!), saka naman nag-Muscovado at Adobo festival sa Silay City at nagpatawag ng writeshop si Gardy Labad sa Bohol. Kaya imbes na manood ako ng last week episode ay nakikidinner kami kay Tita Inday sa Sugarland Hotel (na masarap naman, at totoo po, wiz char!) sa Bacolod, o nakikichica kay Cecile Locsin Nava at nakikinig sa Humanities 101 lecture niya sa bahay niya (ipinagluto kasi kami ng masarap na pasta at salad, na chika niya'y ginamit niyang ingredients ang kung anik-anik lang ang na nakita niya sa ref niya kasi bumaha sa Bacolod that day na dumaan si Typhoon Quinta). Nang nasa Bohol naman kami'y nagpipreview ng dula ng isang theater collective sa Maribojoc at nagmimiting hanggang maduling sa antok at pagod. Bernadette talaga, dahil pagdating sa hotel namin, halos matatapos na ang "Kahit Isang Saglit."

Pero nung Byernes, last night na ng "Iisa pa lamang" sinadya kong umalis sa miting para abutan ang last episode ng melodrama ni Claudine Barreto. Iyun yung eksenang naghahanduraw na lang siya ng nakaraan, saka naman dumating si Rafael. Bumitiw pala si Rafael from being congressman at para mamuhay nang payapa, habang hinahanap si Catherine. Nang magkita na sila isang gabi ng kapaskuhan, ganito ang dayalog nila:

Rafael: Sa wakas, maligaya ako't nahanap din kita.
Catherine: Ako rin, nahanap ko na ang sarili ko.

O parang ganun. Ang nangyari pala, natsugi si Diether Ocampo/Miguel dahil nabaril nga ni Isadora, kaya siya ang naging donor ng puso ni Catherine. In short puso ni Miguel ang tumitibok sa ilalim ng voluptuous boobs ni Catherine. Ang ending, si Miguel at Rafael pala ang tuluyang magmamahalan. Cheng!

Subverted na kabadingan pala ang "Iisa pa lamang." Hindi natahimik itong mga taong naghahabulan at naghahanap ng kanilang puwang sa buhay at pag-ibig dahil hindi pala puso ni Catherine ang pinag-aagawan, naghahanap lang ng paraan kung paanong ang puso nina Miguel at Rafael ang mapag-isa. Diva?

May kumbensiyong ganito sa mga sinaunang epiko ng Panay. May mga karakter na hindi matsutsugi dahil ang kanilang mga puso'y nakatago sa kung saan-saan. Si Saragnayan itinago ang puso sa baboy damo. May isa din na itinago ang kasingkasing sa isang isda. Kailang mahanap muna ang baboy damo o isda bago masakop sila. Siyempre subliminal lahat ito. Kaya pala hindi magkatuloy-tuloyan sina Miguel at Catherine at Rafael at Catherine dahil hindi sila ang nasa equation (using their hearts as the variable x, of course!). Dahil Miguel = Rafael pala ang tamang equation. Jongga diva mga sisters?

Medium lang talaga si Catherine dito para maisakatuparan ang kabaklaang umiiral sa dalawang bidang lalaki. Kaya naman baklang-bakla ang postura ni Catherine sa bawat eksena. Alalahanin yung dayalog niya sa swimming pool habang naka-diamong necklace pa. At ang wardrobe niya throughout ay pangrampa talaga. Hitsura ng bading na kaka-out lang.

Kaek-ekan ko lang ang reading na itetch. Mas masaya kasi. Pero kung maging kumbensiyonal tayo sa pagbabasa, napaka-Katoliko ng moralidad na pinaiiral ng "Iisa pa lamang." Lahat ng mga tauhan ay simbolo ng mga karakter sa pasyon ni Hesus. Syempre si Catherine ang simbolo ng Birheng Maria/Katoliko, na kailangang tanggapin lahat ang sakripisyo dahil may kasulhayang naghihintay sa ending. At ang pangakong kasulhayan na katumbas ng salvation ay isang napakabait at gwapong lalaki - si Rafael/Gabby (na sa tunay na buhay ay napakaraming babae, diva?). Si Miguel ay si Hudas Escariote. Ipinagbili niya ang kanyang pagmamahal kay Catherine at ipinalit kay Scarlet, pero sa huli siya ay sising-sisi at kailangan niyang mamatay. Kinakatawan niya ang Hubris. Hindi siya maaring maging hero dito dahil isa siyang weakling, pushover, tinutulak-tulak ng kanyang madir na si Isadora. Si Isadora naman ang kumakatawan kay Satanas, ang archnemesis ng kabutihang kinakatawan ni Catherine. Kaya siya pinasabog, hindi na nakahintay na makarating sa mga kamay ng Hustisya, because she doesn't deserve it at all. Napakasama niya para hintayin pa ng hustisya. Si Scarlet/Angelica Panganiban naman si Magdalena. Maldita siya at masama, pero nagkaroon ng redemption dahil sa pagsisisi at pagbago ng landas.

Buti na lang at natapos na ito. Mababawasan ang kinababaliwan kong mga teleserye sa gabi. Kung bakit kasi isiningit pa ang Pinoy Fear Factor e. Sana "Kahit Isang Saglit" na pagkatapos ng "Betty La Fea," para mas maaga akong matutulog.

Pakwela ng "Dyosa"

Some weeks ago, sinikap kong sumulat ng isang nagkukunwaring seryosong essay tungkol sa fantaseryeng "Dyosa" ng ABS-CBN. Ang tesis kuning ay ang filipinisasyon ng mito ayon sa mga karakter dito. Kasi nga nandiyan si Sinukuan, Bernardo Carpio, Magayon, na mga karakter sa mitong Pampango at Bicol, pati ang pag-angkin ng mga karakter sa mitong Griyego, tulad nina Bacchus, Adonis, Diana, Mars, etc. Nag-imbento din ito ng mga bagong karakter tulad nina Amang Suga, Salaminsim, Barracuda, throw in Bruhita na minsan ay funny naman.

Hindi ko natapos ang essay na yon, dahil nga super naman sumingit ang ibang trabaho, pero OK na rin dahil nitong huli ay halatang chinuchurva na lang ng mga writers ang iskrip nito. Feel mo bang enter the dragon ang karakter ni PS o Pearly Shell na ginawa ng komedyanteng si Chockoleit. Cross-over ito mula sa mas naunang fantaseryeng "Marina" na hindi ko naman nasundan.

Sa episode ngayong linggo, kailangang buhayin muli ang nag-sleeping byuting si Barracuda/Kulas na under the spell ni Diana. Ang tanging nakakaalam ng solusyon, ayon kay Tandang Menela, ang pinakagurang na kataw o sirena, ay si PS na nakatira sa Atlantis. Kakatuwa ang pag-uusap nitong mga karakters sa ilalim ng dagat dahil ang communication nila ay sa pamagitan ng mind-reading. Hindi bumubuka ang kanilang mga labi (syempre dahil malulunod sila), kundi naririnig lang natin ang kanilang mga thoughts. Sana nilagyan na lang nila ng clouds angay sa komiks; komiks naman ang materyal nila, kundi may inter-media pa.

Anyways, kagabi si Mars ang nagvolunteer na humanap kay PS. Bakit kaya nakashorts pa si Zanjoe? Bakit di nalang nakatrunks? Ang pangit yata tingnan ang maluwag na shorts na lumulutang-lutang. Pula pa, parang ang cheap tingnan. Alam mo yong pumunta sa swimming party na walang dalang proper attire kaya napilitang mag-rent dun sa resort? Parang ganun si Zanjoe Marudo sa episode na ito. May kulintas pa siyang mga sigay, kaya para siyang sasayaw ng Pearly Shells. Pero yung sigay necklace pala ay GPRS at camera para makikita ng mga kataw ang eksena nila ni PS.

Itong si PS daw ang pinakamatalinong nilalang sa balat ng kamatis at alam niya ang kasagutan sa lahat ng tanong. Kaya lang may ex-deal palagi, at minsan ay buhay ang katumbas. O, exciting di ba. So, nang magkita sila ni Mars, e syempre, kinilig ang baklitang PS sa kamachohan ni Zanjoe. Ang kapalit sa sagot ay isang halik, na naging dalawa pa. Matanggap mo bang kahalikan ni Zanjoe si Chockoleit? Di ba dapat ako yun? So, nalusotan ni Zanjoe ang hamon dahil nakapikit ang kilig na kilig na PS na wisnowang na kalansay pala ang kahalikan niya. May word of honor naman ang syoke, at ang magic words daw para mabuhay muli sa Baraccuda ay: "Mini-mini my ni Moe." Syeeeet!

Samantala si Adonis naman ay im na im dahil hindi siya makapunta sa ilalim ng dagat. Weakness kasi ng Kasamiang ito ang waterlily. Nagpagawa siya ng orasyon sa aliping si Bruhita, at at orasyon ay: "Minikaniko ni Monico ang minica ni Monica." Syeeet na malagkit. E siyempre bulol si Sam Milby kaya di niya keri.

By now, knows na natin na pinaglalaruan na lang ng writers ang "Dyosa" para mapalawid ito. wala nang nangyayari kundi mga kalokohan ng karakters. Ito ay para mabibili pa ang mga merchandise ng Dyosa na kalalabas lang sa merkado. Nagdalawang isip akong bumili ng dolls ng Dyosa Cielo at Dyosa Agua noong nasa Bacolod ako. Mukhang cheap material kasi ang ginagamit, hindi Mattel. At gusto ko pati Dyosa Tierra ay kasama. Pag-iisipan ko pang mabuti kung babagay ba ang mga manikang ito sa koleksyon ni Datu Lubay.

Meanwhile, nag-eenjoy pa rin akong manood ng pakwela ng "Dyosa."