Mukhang masyado nang kumplikado ang plot ng "Kahit Isang Saglit." Wala nang patutunguhan. Nalaman na natin na si Eunice pala ay ni-rape ni Anthony Mondragon, kaya junanak pala ni Anthony si Garrie.
Nalaman na ni Rocky na tatay ni Garrie ang lalaking nagpapanggap na Mr. Mendes. Alam na rin nating si Gen. Anthony Mondragon ang suporter ng drug syndicate, pero nangingibabaw pa rin ang respeto ni Rocky sa ninong niya.
Para matanggal ang duda ni Rocky sa tatay ng love niya, sinugo ni Ronaldo/Amihan si Mrs. Barbara Reyes na ituro ang libingan ng taong pumatay sa ama ni Rocky. (Ayan simula nang pumapasok ang mga minor karakter na napakasignificant pala ng kanilang mga aksiyon sa twist ng kwento; dito na tayo magsimulang magduda sa mga padihot ng iskrip.) Siyempre super emote si Rocky in front of the grave, at may I paputok pa siya ng baril to dramatize the buhos ng kanyang galit at emosyon. Syempre binanggit niya ang revelationg ito ni Barbara sa ninong niya, at syempre nagtaka naman si General kung anong kaetchosan ito dahil knows niya ang truth kung sinong pumatay sa fadir ni Rocky. Kaya sinugod naman niya si Barbara.
Meanwhile, pauwi na sa Malaysia sina Garrie at Ronaldo, at mamamatay na yata ang madir ng bidang girl. Syempre malaman ito ni General Mondragon at may I book siya ng tiket to Malaysia. Doon na kaya magkukrus ang landas nila ng kanyang arch nemesis na si Ronaldo Dimaandal?
Ibig sabihin nito ay mga scenic spots na naman ng Malaysia ang aasahang makita natin sa mga susunod na kabanata.
At ibig sabihin nito, ang tunay na conflict pala ay between Ronaldo Dimaandal at Anthony Mondragon na minsang nag-agawan sa pagmamahal ni Eunice. Sana man lang mas magandang aktres and pinili para gumanap sa kanya :-(
Ang kwento ni Rocky na isang kwentong paghahanap ng katotohanan (ang pumatay sa kanyang mga magulang) ang motif ay ginamit lamang para bumukas sa tunay na conflict. At syempre ang tunay na bida rito ay ang anti-hero na si Anthony Mondragon. Oo naman, kasi napakamajor aktors nina Christopher de Leon at Albert Martinez kung ikumpara kay Echo. Bottomline, ang tambalang Echo at Carmen Soo ay ginamit lamang para may marketing edge dahil mas bata sila. Hindi pa rin nakaligtas ang "Kahit Isang Saglit" sa komersiyalismo ng ABS-CBN.
Speaking of komersiyalismo, nakikita ba ninyo kung paano ginagamit an ABS-CBN ang mga teleserye para pasayahin ang kanilang mga sponsor? Tingnan ang bawat labas ng Biolink VCO lotion na ini-endorse ni Anne Curtis sa "Dyosa", at ang 4G, isang health and beauty product, na ini-endorse naman ni Bea Alonzo sa "I love Betty La Fea."
Minsang nakaupo si Josephine sa park at nagmumuni-muni sa mga pangyayari sa buhay niya, dumaan naman at tumigil sa likuran niya ang van na may ad ng Biolink, at for a moment, may bakground siya ng produktong ibinibenta niya. Dalawang beses na ring ipinakita na ginamit niya ang produkto - una, pagkatapos niyang maghugas ng mga pinggan, at pangalawa bilang intermission number niya sa trabaho sa opisina. Biglang dumaan ang bossing na si Maricar de Mesa na may kasamang tatlong kliyenteng lalaki, at napatigil sila dahil naamoy nila ang bango ng lotion ni Josephine. Hahahaha.
Sa 4G naman ay walang kawala ang iskrip dahil nga ad agency ang milieu ni Betty La Fea. Kliyente ng Ecomoda ang kumpanyang gumagawa ng 4G. Kaya magsu-shoot sila ng ad kasama si Bea Alonzo. At si Betty mismo ay umiinom ng 4G bago matulog. Ilang segundo ring babad na babad ang sample ng produkto, kung hindi pa ito overkill.
Kaya minsan halatang pinaglalaruan na lang ng production team ang mga teleserye, dahil siguro sa kawalan na ng materyal at kailangan pang pahabain ito. By now, wala nang magandang nangyayari sa "Dyosa" kundi maglaro ng lokohan ang mga bida. Pati skrip yata ay kanya-kanyang adlib na at pakwela.
Ang buong tema ng "Betty La Fea" ay tungkol sa komersiyalismo mismo: ang pagkahilig ni Betty sa ukay-ukay, ang trabaho sa ad agency, ang karakter ni Ruffa Guttierez, at ang challenge kay Armando for net profit of 150 million para manatili siyang presidente ng Ecomoda ay puro palatandaan ng komersiyalismo.
Wednesday, October 22, 2008
Thursday, October 16, 2008
Isang gabing rumampa kami sa Greenbelt 5
Two days akong hindi makapanood ng TV sa gabi. Nasa Manila kasi ako. Kahapon rumampa kami nina my friend Marlene sa Greenbelt, kasama ang staff kong si Richard, at mga budding photogs na sina Sansan at Tintin Liao. May group show nga pala ang grupo nilang Diave Images sa Museo Antiqueno sa Oct 24-31, timing naman sa pagbukas ng 2nd Kinaray-a Arts Festival.
Anyways, masaya ang rampa namin sa Greenbelt 5, kahit mega-window shop lang kami ni Richard at sunod-sunod lang sa tatlong richie-richie friends. Dahil shuhalbas ang mga shops doon. Nagpramis kasi si Marlene na siya ang magpapa-dinner sa mamahaling resto. So, lafu kami sa Pia y Damaso sa Greenbelt 5. Gusto sana namin sa Felix, umaasang nandoon ang mga may-aring sina Richard Gomez and Lucy Torres. Pero wisnowang kami sa jografi ng mall, kaya di namin nakita kaagad. Wala pala ito sa loob, kundi sa side, kaharap ng Ayala Museum. Nasagap na lang namin nang tapos na kaming kumain.
In fairness, jongga naman ang Pia y Damaso. Maliit lang at cozy, friendly ang staff. Wala masyadong utaw that night. Huwebes kasi. May dalawang girlalus lang sa kabilang table, at kaming lima sa isang sulok. For starters, umorder kami ng Tubig ni Maria, a refreshing drink of cucumber juice with a slice of orange. Inofer ng weyterlu ang bago sa menu - crisp pork rolls in basil sauce - na lumpia lang namanm, pero winner ang basil sauce. Tinikman din namin ang Lang-lang soup out of curiosity lang naman. Sabi sa menu it's a Binondo favorite, kumbinasyon ng tatlong klaseng noodles - lomi, canton, at sotanghon yata. Medyo maalat ito para sa akin, pero type naman ni Tintin. Sumunod ang Pasta with juicy tinapa, na siyang winner! sa lahat. Ako ang umubos ng order, pagkatapos nilang tumikim. Busog na ako at masaya sa kinain namin pagkatapos ng pasta na yun. May I lagok na lang ng Tubig ni Maria na refill ng refill naman ng weyterlu. Ask ko nga kung may Pawis ni Jose din sila.
Pero hindi pa dumating ang main course namin. Umorder pa si Sansan ng callos, at yung inorder kong Pork in mango juice and spinach rice. Parehong wagi ang mga ito. Lalo na kay Richard na mahilig sa taba ng baboy. Pero bakit ako pa rin ang tumapos nun? Walang bago diyan dahil gourmand kuning ang lola niyo. Masaya ang kwentuhan namin in Kinaray-a, super kalog naman kasi si Marlene.
Imagine, nung rumarampa pa lang kami papunta sa Pia y Damaso, nakasalubong namin si Henry Sy. Syempre wiz ko knows ang tycoon na ito, pero si Marlene mahilig magbasa ng mga who's who, kaya namukhaan niya ang Mr. Sy. Naka-polo barong na blue, at sunod-sunod ng isang julalay na girlalu. Si Marlene naman sobrang enthusiastic yata at smile ever sa bilyonaryo, at dahil mukhang milyonarya naman si amega kahit low-profile lang, pretend naman si Henry na kilala niya at smile sa amin. Nataranta tuloy kami, dahil baka lumapit to strike a conversation. Paano mo ba chichikahin ang No. 1 richest man ng Pinas, ayon sa Forbes Magazine? Di ko keri so may I walk faster kami. Si Henry naman kinakatok ng fingers niya his head, na parang digging deep in the recesses of his rich brain kung saan niya nakilala ang girlalung kasama ko. Lumingon pa siya once with a smile, bago tuluyang nag-walk away from us. Ganun pala ang totoong mayaman, hindi suplado. Sa mind ko naman, baka hindi siya yun, pero sa newspaper today, nandun ang litrato ni Henry Sy, at siya nga yun, naka-blue polo barong din. Dun yata kinuha ang fotong iyon sa Greenbelt kahapon.
For dessert, tinikman namin ang Sisa's Dementia. Pinagtulong-tulongan namin itong isang slice ng uber sa namit na chocolate cake. Di na kami umorder ng iba dahil may balak pa kaming mag-coffee at dessert somewhere else. Si Sansan may date pa with former kaklase sa San Lo.
Dun sa Greenbelt 5, chinek din namin ang shop ni Rafe, at isang Italyanong shop na may napakagandang gown. Buy si Sansan ng shusang sa Bleach Catastrophe, isang avant garde shop ng local designers daw; si Marlene baysung ng blouse sa Promod, na Frenchy Dy naman, at si Tintin happy na with a blouse from Zara. Kami naman ni Richard, masayan nang makasinghot ng amoy ng Greenbelt 5. Dahil pinagkakasya lang namin ang perdiem na bigay ng opisina. Nagnight-cap kami sa Seattle's Best, at doon ako nag-confess tungkol sa break-up namin ng boyfriend kong Thai doon mismo sa coffee shop na yun. Wala nang sakit sa dibdib ko habang kinukwento ko sa kanila, kaya alam kong tapos na ako sa kabanatang iyon. Baka nga gawa-gawa ko lang ang kwentong iyon.
Kaya nga pala kami nasa Manila, at kaya di ko mapanood ang Kahit Isang Saglit mamayang gabi ay dahil magtitinda kami ng mga bandi at bukayo sa lobby ng Cuneta Astrodome. May benefit concert kasi ang mga OKM artists ng Antique, at dahil tipon-tipon ito ng mga kasimanwang Antiqueno, baka type nilang bumili ng mga produkto galing sa Antique. Ako naman isisingit ko lang ang mga libro ko sa pagbebenta. Ces't la vie.
Anyways, masaya ang rampa namin sa Greenbelt 5, kahit mega-window shop lang kami ni Richard at sunod-sunod lang sa tatlong richie-richie friends. Dahil shuhalbas ang mga shops doon. Nagpramis kasi si Marlene na siya ang magpapa-dinner sa mamahaling resto. So, lafu kami sa Pia y Damaso sa Greenbelt 5. Gusto sana namin sa Felix, umaasang nandoon ang mga may-aring sina Richard Gomez and Lucy Torres. Pero wisnowang kami sa jografi ng mall, kaya di namin nakita kaagad. Wala pala ito sa loob, kundi sa side, kaharap ng Ayala Museum. Nasagap na lang namin nang tapos na kaming kumain.
In fairness, jongga naman ang Pia y Damaso. Maliit lang at cozy, friendly ang staff. Wala masyadong utaw that night. Huwebes kasi. May dalawang girlalus lang sa kabilang table, at kaming lima sa isang sulok. For starters, umorder kami ng Tubig ni Maria, a refreshing drink of cucumber juice with a slice of orange. Inofer ng weyterlu ang bago sa menu - crisp pork rolls in basil sauce - na lumpia lang namanm, pero winner ang basil sauce. Tinikman din namin ang Lang-lang soup out of curiosity lang naman. Sabi sa menu it's a Binondo favorite, kumbinasyon ng tatlong klaseng noodles - lomi, canton, at sotanghon yata. Medyo maalat ito para sa akin, pero type naman ni Tintin. Sumunod ang Pasta with juicy tinapa, na siyang winner! sa lahat. Ako ang umubos ng order, pagkatapos nilang tumikim. Busog na ako at masaya sa kinain namin pagkatapos ng pasta na yun. May I lagok na lang ng Tubig ni Maria na refill ng refill naman ng weyterlu. Ask ko nga kung may Pawis ni Jose din sila.
Pero hindi pa dumating ang main course namin. Umorder pa si Sansan ng callos, at yung inorder kong Pork in mango juice and spinach rice. Parehong wagi ang mga ito. Lalo na kay Richard na mahilig sa taba ng baboy. Pero bakit ako pa rin ang tumapos nun? Walang bago diyan dahil gourmand kuning ang lola niyo. Masaya ang kwentuhan namin in Kinaray-a, super kalog naman kasi si Marlene.
Imagine, nung rumarampa pa lang kami papunta sa Pia y Damaso, nakasalubong namin si Henry Sy. Syempre wiz ko knows ang tycoon na ito, pero si Marlene mahilig magbasa ng mga who's who, kaya namukhaan niya ang Mr. Sy. Naka-polo barong na blue, at sunod-sunod ng isang julalay na girlalu. Si Marlene naman sobrang enthusiastic yata at smile ever sa bilyonaryo, at dahil mukhang milyonarya naman si amega kahit low-profile lang, pretend naman si Henry na kilala niya at smile sa amin. Nataranta tuloy kami, dahil baka lumapit to strike a conversation. Paano mo ba chichikahin ang No. 1 richest man ng Pinas, ayon sa Forbes Magazine? Di ko keri so may I walk faster kami. Si Henry naman kinakatok ng fingers niya his head, na parang digging deep in the recesses of his rich brain kung saan niya nakilala ang girlalung kasama ko. Lumingon pa siya once with a smile, bago tuluyang nag-walk away from us. Ganun pala ang totoong mayaman, hindi suplado. Sa mind ko naman, baka hindi siya yun, pero sa newspaper today, nandun ang litrato ni Henry Sy, at siya nga yun, naka-blue polo barong din. Dun yata kinuha ang fotong iyon sa Greenbelt kahapon.
For dessert, tinikman namin ang Sisa's Dementia. Pinagtulong-tulongan namin itong isang slice ng uber sa namit na chocolate cake. Di na kami umorder ng iba dahil may balak pa kaming mag-coffee at dessert somewhere else. Si Sansan may date pa with former kaklase sa San Lo.
Dun sa Greenbelt 5, chinek din namin ang shop ni Rafe, at isang Italyanong shop na may napakagandang gown. Buy si Sansan ng shusang sa Bleach Catastrophe, isang avant garde shop ng local designers daw; si Marlene baysung ng blouse sa Promod, na Frenchy Dy naman, at si Tintin happy na with a blouse from Zara. Kami naman ni Richard, masayan nang makasinghot ng amoy ng Greenbelt 5. Dahil pinagkakasya lang namin ang perdiem na bigay ng opisina. Nagnight-cap kami sa Seattle's Best, at doon ako nag-confess tungkol sa break-up namin ng boyfriend kong Thai doon mismo sa coffee shop na yun. Wala nang sakit sa dibdib ko habang kinukwento ko sa kanila, kaya alam kong tapos na ako sa kabanatang iyon. Baka nga gawa-gawa ko lang ang kwentong iyon.
Kaya nga pala kami nasa Manila, at kaya di ko mapanood ang Kahit Isang Saglit mamayang gabi ay dahil magtitinda kami ng mga bandi at bukayo sa lobby ng Cuneta Astrodome. May benefit concert kasi ang mga OKM artists ng Antique, at dahil tipon-tipon ito ng mga kasimanwang Antiqueno, baka type nilang bumili ng mga produkto galing sa Antique. Ako naman isisingit ko lang ang mga libro ko sa pagbebenta. Ces't la vie.
Monday, October 13, 2008
Mahal kita, mahal mo siya
Ito pala ang leit motif ng "Kahit Isang Saglit" ng ABS-CBN. Ang lahat ng major karakter ay nagmamahal pero hindi bumabalik ang pagmamahal sa kanila, kaya ang pinaka-dillema ng telenovelang ito ay "may pupuntahan kaya itong pagmamahalan nina Rocky at Garrie?"
Kasi ganito: Si Anthony Mondragon (Boyet de Leon) ay nagmahal kay Eunice Hangli (Malaysian actress na hindi ko matandaan ang name), pero ang mahal ni Eunice at nakatuloyan ay si Rolando Dimaandal/Amihan (Albert Martinez). Anak nila si Garrie (Carmen Soo).
Ang asawa ni Gen. Mondragon (Isabel Rivas, di ko matandaan ang name ng karakter niya), ay nagmamahal sa kanya ng todo-todo, pero di feel ni Boyet dahil forever siyang umiibig kay Eunice. Ngayon ang kanilang anak na si Alona (Christine Reyes) ay head over heels tinamaan kay Rocky. Poor girl, kapatid lang ang turing sa kanya ng hunk na ito, dahil ang supermegafirstlove niya ay si Garrie.
Malupit din mag-isip ng komplikadong plot ang mga writers, devah. Kaya exciting at gabi-gabi akong nanonood. To make matters really convoluted, si Rocky ay isang PDEA agent dahil gusto niyang bigyan ng katuturan ang kamatayan ng fadir niya (Noni Buencamino) na isang pulis, napatay dahil sa pagtutugis ng mga druglords. Ngayon may lead siya para madakip ang bigtime drug syndicate, na kinasasangkotan naman ni Amihan na fadir ng kanyang pinakamamahal.
In tonight's episode, ipakikila ni Garrie si Rocky sa kanyang amay. Mikikilala kaya ni Rocky ang tinutugis niyang kriminal, dahil nagpa-aesthetic surgery na ito, natanggal na ang balat sa mukha? Ano ang gagawin ni Rocky kung malaman niyang ang taong tinutugis niya ay beloved amay pala ng babaeng palangga niya to death? O devah, exciting?
Paanong di ka meexcite, e in last nights episode, pinilit ni Boyet de Leon na ninong ni Rocky - si Jericho pala ito, in case di niyo pa nasundan - si Jericho na huwag na muling saktan si Alona pagkatapos nitong lumaklak ng mga pills. Torn na torn si Echo dahil naging pamilya ni niya sina Boyet mula nang naulila siya. Pipiliin ba niya ang pamilya over pag-ibig?
Kaya mas gusto ko itong "Kahit Isang Saglit" dahil mas matalino naman ang pagkasulat at exciting ang mga karakters. At pakyut ng pakyut si Echo at si Carmen Soo. Sana ginawa na lang nilang pelikula ito, para dalawang oras lang.
Di katulad ng "Iisa pa Lamang" na lahat na yata ng sangkap para sa melodrama ay isinahog na. Kakaiba din ang charm nito para sa akin. Megawatch din ako, pero I don't mind standing up to make me a cup of tea habang nagdadayalog si Scarlet at Catherine. Ang problema naman naman sa "Iisa pa Lamang" ay lahat ng karakter may lihim at lahat gustong may sikreto; lahat ng karakter gustong maghiganti. Lahat nang karakter ay over-dressed. Well, ang dalawang bidang babae at mga staff ni congressman Rafael Torralba na lahat naka-coat and tie sa opisina. At ano naman itong headress nina Scarlet at Catherine? Buti na lang wala nang kapa si Laurice Guillen. Si Cherry Pie Picache naman, dinadaan na lang sa galing umarte at hindi sa damit. Si Melissa Ricks, napakaganda ng mukha pero kala mo naman si anhing Julie Vega kung umemote.At ang guwapo ni Matt Evans dito, buti na lang pingupit ang Afro niyang buhok.
Kasi ganito: Si Anthony Mondragon (Boyet de Leon) ay nagmahal kay Eunice Hangli (Malaysian actress na hindi ko matandaan ang name), pero ang mahal ni Eunice at nakatuloyan ay si Rolando Dimaandal/Amihan (Albert Martinez). Anak nila si Garrie (Carmen Soo).
Ang asawa ni Gen. Mondragon (Isabel Rivas, di ko matandaan ang name ng karakter niya), ay nagmamahal sa kanya ng todo-todo, pero di feel ni Boyet dahil forever siyang umiibig kay Eunice. Ngayon ang kanilang anak na si Alona (Christine Reyes) ay head over heels tinamaan kay Rocky. Poor girl, kapatid lang ang turing sa kanya ng hunk na ito, dahil ang supermegafirstlove niya ay si Garrie.
Malupit din mag-isip ng komplikadong plot ang mga writers, devah. Kaya exciting at gabi-gabi akong nanonood. To make matters really convoluted, si Rocky ay isang PDEA agent dahil gusto niyang bigyan ng katuturan ang kamatayan ng fadir niya (Noni Buencamino) na isang pulis, napatay dahil sa pagtutugis ng mga druglords. Ngayon may lead siya para madakip ang bigtime drug syndicate, na kinasasangkotan naman ni Amihan na fadir ng kanyang pinakamamahal.
In tonight's episode, ipakikila ni Garrie si Rocky sa kanyang amay. Mikikilala kaya ni Rocky ang tinutugis niyang kriminal, dahil nagpa-aesthetic surgery na ito, natanggal na ang balat sa mukha? Ano ang gagawin ni Rocky kung malaman niyang ang taong tinutugis niya ay beloved amay pala ng babaeng palangga niya to death? O devah, exciting?
Paanong di ka meexcite, e in last nights episode, pinilit ni Boyet de Leon na ninong ni Rocky - si Jericho pala ito, in case di niyo pa nasundan - si Jericho na huwag na muling saktan si Alona pagkatapos nitong lumaklak ng mga pills. Torn na torn si Echo dahil naging pamilya ni niya sina Boyet mula nang naulila siya. Pipiliin ba niya ang pamilya over pag-ibig?
Kaya mas gusto ko itong "Kahit Isang Saglit" dahil mas matalino naman ang pagkasulat at exciting ang mga karakters. At pakyut ng pakyut si Echo at si Carmen Soo. Sana ginawa na lang nilang pelikula ito, para dalawang oras lang.
Di katulad ng "Iisa pa Lamang" na lahat na yata ng sangkap para sa melodrama ay isinahog na. Kakaiba din ang charm nito para sa akin. Megawatch din ako, pero I don't mind standing up to make me a cup of tea habang nagdadayalog si Scarlet at Catherine. Ang problema naman naman sa "Iisa pa Lamang" ay lahat ng karakter may lihim at lahat gustong may sikreto; lahat ng karakter gustong maghiganti. Lahat nang karakter ay over-dressed. Well, ang dalawang bidang babae at mga staff ni congressman Rafael Torralba na lahat naka-coat and tie sa opisina. At ano naman itong headress nina Scarlet at Catherine? Buti na lang wala nang kapa si Laurice Guillen. Si Cherry Pie Picache naman, dinadaan na lang sa galing umarte at hindi sa damit. Si Melissa Ricks, napakaganda ng mukha pero kala mo naman si anhing Julie Vega kung umemote.At ang guwapo ni Matt Evans dito, buti na lang pingupit ang Afro niyang buhok.
Charisse Pimpengco, world class Pinoy (nga ba?)
Am sure proud tayong lahat kay Charisse Pimpengco, at saludo tayo sa galing niyang kumanta. Recently ay kasali uli siya sa concert na kasama si Rod Stewart at maraming big names sa global music industry, sa isang kaek-ekang nagtitipon ang halos lahat nga ating hinahangaan. Naki-sing-along na siya kay Celine Dione at Andrea Boccelli, nag-guest kay Oprah, at siya ang biggest singing sensation from the great Pinoy republic ngayon. Bow!
Kaya lang, sana naman kung sino man ang handler niya, o adviser kaya, sana gamitin niya ang mga okasyong ito para makakanta rin ng Filipino song, nang marinig naman ng madlang pipol all over the world kung ano ang musikang Pinoy, kulturang Pinoy. Kasi, as it is, puro na lang kanta ni Celine o Mariah ang kinakanta niya, na napakagaling nga naman, at mangiyak-ngiyak ako kung mapanood siya sa TV (O baka kaya ako naiiyak dahil sayang ang pagkakataon). Ang ending, napakagaling niyang copycat. Ayaw naman nating makilalang world-class na copycat, devah. Mas may kabuluhang ipagmamalaki ang suportahan natin si Charisse kung dinadala din niya ang sariling atin to the world. Yan ang truliling essence ng being a world-class Pinoy performer.
Mabuhay!
Kaya lang, sana naman kung sino man ang handler niya, o adviser kaya, sana gamitin niya ang mga okasyong ito para makakanta rin ng Filipino song, nang marinig naman ng madlang pipol all over the world kung ano ang musikang Pinoy, kulturang Pinoy. Kasi, as it is, puro na lang kanta ni Celine o Mariah ang kinakanta niya, na napakagaling nga naman, at mangiyak-ngiyak ako kung mapanood siya sa TV (O baka kaya ako naiiyak dahil sayang ang pagkakataon). Ang ending, napakagaling niyang copycat. Ayaw naman nating makilalang world-class na copycat, devah. Mas may kabuluhang ipagmamalaki ang suportahan natin si Charisse kung dinadala din niya ang sariling atin to the world. Yan ang truliling essence ng being a world-class Pinoy performer.
Mabuhay!
Subscribe to:
Posts (Atom)